Jeśli kiedykolwiek miałbym opublikować książkę o swoich osobistych doświadczeniach magicznych przedstawiony tutaj model byłby rdzeniem. Dlaczego? Ponieważ jest on krokiem w tył z samego środka rytualnych działań, krokiem wstecz względem instrukcji podanych w grimuarach lub drabinach neoplatonicznych lub kabalistycznych sfer istnienia – i wypełnia istotną dziurę, którą odnajdujemy w większości okultystycznych tradycji odkąd ustne przekazy przestały w nich niemal całkowicie istnieć. Oto, co ten model może zrobić dla nas: w krótkiej sekwencji ośmiu kroków opisuje proces tworzenia, angażowania, integrowania i ostatecznie zyskiwania z kontaktu z duchami. Niezależnie od tego w jaki sposób prowadziłeś działania z duchami, archaniołami, demonami, a nawet z twoim HGA - zdrowa i pozytywna relacja zawsze jest wynikiem tych ośmiu kroków.

Tworząc ostatni wpis – tłumaczenie klątwy z Liber Falxifer postanowiłem, że może być wartościowym jeśli przedstawię analizę przykładowego rytuału, ponieważ wielu ludzi może nie widzieć zawartych w gestach i przedmiotach korespondencji służącym wypełnieniu naszego celu. Dziś pisząc ten artykuł stwierdziłem, że jako przykład najlepiej będzie właśnie wziąć ową klątwę.

Rzucenie klątwy tego rodzaju nie jest szczególnie trudne, ponieważ opiera się na zasadzie magii sympatycznej – wykorzystuje elementy korespondencyjne z duchami/bóstwami wymaganymi do rzucenia zaklęcia jak i elementy należące do ofiary – sama w sobie zakłada więc istnienie czegoś takiego jak naenergetyzowanie przedmiotów energią osób jej używających. Takie doktryny znaleźć możemy w większości systemów magicznych, więc nie jest to nowością. Ogólnym założeniem klątwy jest odegranie sceny pogrzebu naszego wroga, co ma tam miejsce – stąd jednym z elementów potrzebnych do rytuału jest mała czarna trumna.

Kolor czarny nie jest przypadkiem – raz, że sam kojarzy się poprzez nazewnictwo z czarną magią, a tym samym ze ścieżką lewej ręki – to dodatkowo w systemach energetycznych, w których stosuje się symbolikę barw, kolor czarny to kolor pochłaniający – a trumna wypełniona elementami ma pochłaniać energię życiową ofiary i przekazywać ją do grobu, w którym zostanie […]

Ze względu, że magia miłosna pojawiła się także na naszym forum, postanowiłem napisać krótką notkę na jej temat. Nie mam zamiaru rozprawiać na temat sposobów wywołania w kimś miłości, ani technik pętania. Notka ta ma raczej być wyjaśnieniem dlaczego, na ostatnie dziewięć maili jakie dostałem w grudniu i styczniu z prośbą o rzucenie uroku bądź podanie przepisu odpowiedziałem, że nie podejmę się tego, ani nie zrobi tego nikt ze strony Aetherius.

Magia jest potężnym elementem kształtującym życie i moralność każdego maga. Im dłużej on praktykuje tym lepiej rozumie niuanse systemu działania jakim magia się kieruje, rozumie jej ograniczenia, ale przede wszystkim swoje własne. A więc jednym z powodów, dla których odmawiam rzucania uroków miłosnych jest moje osobiste ograniczenie w tej sprawie. Mój ukształtowany kręgosłup moralny uważa tę dziedzinę za niemoralną i niebezpieczną, czasem nawet bardziej od ewokacji demonów. Jak więc mógłbym wykonywać dla kogoś tego typu rytuał jeżeli sam jestem niechętnie do tego nastawiony? Taka czynność z pewnością spowodowałaby niepowodzenie całego przedsięwzięcia magicznego. Całe szczęście nie muszę tu opisywać, dlaczego miałoby moje nastawienie wpłynąć na wynik magiczny, ponieważ zrobił to świetnie Salat w artykule Błędne efekty rytuałów. Nastawienie operatora jest kluczem do sukcesu.

[…]

“Najważniejszą pomocą w magii rytualnej jest i zawsze będzie magiczna różdżka.”
Franz Bardon, Praktyka Magicznej Ewokacji

Wstęp

Każdy mag czy czarownik przedstawiany w filmach, książkach i ogólnie popkulturze posiada jeden szczególny atrybut – różdżkę. Magiczna różdżka jest tak wyraźnym narzędziem w życiu każdego praktyka magii, że nawet sceniczni kuglarze zaadaptowali używanie małych pałeczek w swoich spektaklach. Jakie jest prawdziwe znaczenie, tego, niewątpliwie potężnego narzędzia? Postaram się wam to nieco przybliżyć. Ostatnimi czasy, zmuszony byłem na poświęcenie się stworzeniu własnej różdżki, ponieważ pewne praktyki bez niej są niepełne i pozbawione ważnego czynnika. Jako iż sam nie posiadam odpowiednich narzędzi do obróbki drewna – a także, co muszę ze smutkiem przyznać i umiejętności, które zaspokoiłyby moją duszę estety – zdecydowałem się, że stworzenie fizycznej reprezentacji mojej różdżki zrzucę na barki kogoś innego. Z pomocą przyszła mi jedna z użytkowniczek naszego forum – Sibrien – która prowadzi handmade’owy sklepik i zgodziła się zrealizować moje zamówienie. Ale o tym później, najpierw należy zrozumieć, dlaczego Magiczna Różdżka jest taka ważna… […]

Gdy zorientowałem się dziś, że na Aetheriusie mimo dużej ilości artykułów poświęconych zagadnieniom magicznym, nie znajduje się żaden wpis traktujący o definiowaniu magii, postanowiłem naprawić ten błąd. Wielokrotnie pisałem na temat tego czym magia jest na licznych forach ezoteryczny. Tutaj więc dokonam kondensacji tej wiedzy w jak największym skrócie i przystępnej formie.

Należy pamiętać, że magia jest zjawiskiem wszechobecnym, ale jej zdefiniowanie jest bardzo trudne, każdy właściwie  z czasem tworzy własne określenie magii.  Przyjrzyjmy się na początku etymologii.

Etymologiczne znaczenie „magii”

Słowo ‘magia’ pochodzi pierwotnie od Magów (staroperskie maguš, gr.μάγος), astrologów-kapłanów Zoroastryzmu z ludu Medów. W okresie hellenistycznym, greckie μάγος (magos) mogło być używane jako przymiotnik, lecz przymiotnik μαγικός (magikos, łac. magicus) również jest potwierdzony jako używany w I wieku (Plutarch), typowo występujący w rodzaju żeńskim,  w sformułowaniu μαγική τέχνη (magike techne, łac. ars magica) „magiczna sztuka”. Słowo magic weszło w użytek w jęz. angielskim pod koniec XIV wieku., pochodząc od starofrancuskiego słowa magique. Należy podkreślić, iż w języku angielskim na określenie prawdziwej magii, a nie iluzjonistycznych sztuczek, Aleister Crowley wprowadził określenie „Magick” (dodał literę „k” do słowa „Magic”). W języku polskim zaś wciąż najpopularniejsze jest to pierwsze określenie („magia”) na określenie obydwu pojęć, tym […]

Na ForumEzo.pl poruszono dość ciekawą tezę. Jako, że rozwinąłem się nieco w odpowiedzi, to zamieszczam również na Aetheriusie w formie felietonu…

Czy wyznając system X jesteśmy zdolni skutecznie odprawić rytuał, który pochodzi z systemu Y?

Osobiście jestem przekonany o tym, że jest to w pełni możliwe, a w sumie wręcz częste.

Argument 1
Najogólniejszym argumentem to potwierdzającym jest fakt, że wszystkie kultury, religie i systemy magiczne są do siebie bliźniaczo podobne. Wynika to w wielu przypadkach z wygody politycznej, chęci poszerzenia wpływów czy bogactwa religii dominującej, która dokonuje w tym celu synkretyzmu.
Świetnym przykładem synkretyzmu religijnego jest typowe dla kultury Greckiej włączanie obcych bóstw do swojego panteonu. Z czasem zaczęto po prostu identyfikować różne bóstwa (bóstwa różnych kultur) jako aspekty jednego i tego samego boga. Ze szkoły już wiecie o tym, że grecki Zeus to rzymski Jowisz; Junona = Hera; Minerwa = Atena = etruska Menvra etc.

Poprzez mieszanie się kultur JEDNO bóstwo nabierało WIELU atrybutów. A także JEDEN symbol był przypisywany WIELU bóstwom.

Świetnym tego przykładem jest Pentagram. Gwiazda Isztar, Gwiazda Izydy, Gwiazda Nuit, a także Wenus.
W ten sposób możemy dojść do wniosku, że używając jednego tylko symbolu – możemy połączyć […]