Przez wieki Moc zawsze była centrum magicznej praktyki. Niezależnie czy spoglądamy na zioła i mikstury wiedźm, ognie w starożytnych świątyniach Grecji i Egiptu lub misterne kręgi średniowiecznego maga - pragnienie świadomego dokonywania zmian w świecie wewnętrznym lub zewnętrznym zawsze stanowiło fundament Sztuki . Mimo, że pragnienie zdobycia mocy za pomocą magii było niezmienne od tysiącleci, niektóre klucze do tego celu zaginęły. A może po prostu zostały ukryte? Tak czy inaczej, niestety nie znajdziemy tych kluczy w PGM ani w grimuarach. Te klucze śpią w teraźniejszości, tu i teraz. Wydobywamy je z naszej własnej praktyki. Ten esej opiera się na prostym modelu jak powinno się rozumieć magiczną Moc. W kolejnych akapitach, zbadamy ten model na prostych, codziennych przykładach, poprzez dwa filary: Doświadczenie i Znaczenie, pokazując jednocześnie jak mogą być nadużywanie przez magicznych nauczycieli i w jaki sposób można zastosować go, do wzmocnienia własnej praktyki. 

Jednym z najsilniejszych wspólnych mianowników magów, czarownic i cunning folków jest to, że wszyscy spędzili życie na obrzeżach społeczeństwa. Gdyby dobrze wykonywali swoją pracę, z definicji żaden z nich nie miałby plakietki z nazwiskiem w lokalnym pubie ani nie miałby możliwości robić zakupów na kreskę w sklepie spożywczym. W całej historii studenci mrocznych sztuk wydają się być przedmiotową lekcją samotnika - mieszkając bliżej gór, lasów i zwierząt niż ich bliźni. Jako zjawisko społeczne wcale nie są zjawiskiem społecznym; przeważnie wyróżniają się tylko swoją nieobecnością.

“W pewnym punkcie czasu, mity i legendy postrzegane były jako historyczne zapisy.” ~  L. RADERMACHER

Tradycja literacka Cypriana i Justiny opiera się pierwotnie na trzech różnych wersjach opowieści trzech różnych autorów. Pierwszy mówi o nawróceniu Cypriana na chrześcijaństwo i koncentruje się głównie na Justinie i jej ogromnych duchowych mocach, które zostały jej przyznane z powodu jej surowej pobożności. Druga historia dotyczy skruchy św. Cypru; zaczyna się jako mowa skruszonego maga, a później zamienia się w pierwszoosobową relację z jego opowieści. Trzecia koncentruje się na słynnym męczeństwie, które musiała przejść zarówno święta, jak i Justyna, o czym nie wspomina ani pierwsza, ani druga wersja legendy.

Mniej więcej w połowie V wieku cesarzowa Eudokia zebrała wszystkie trzy wersje, przetłumaczyła je na metafizyczną parafrazę i opublikowała w trzech książkach. Duże fragmenty pierwszych dwóch książek są nadal dostępne; przechowujemy także streszczenie wszystkich trzech książek z IX wieku. W oparciu o obszerne archiwum kolejnych powtórzeń legendy możliwe było przebudowanie oryginalnego tekstu pierwszej książki; w przypadku drugiej i trzeciej książki nie mamy już dostępu do całych oryginalnych tekstów źródłowych.

Oprócz tych tekstów źródłowych jedno z najwcześniejszych wzmianek o św. Cyprianie pochodzi od ojca Kościoła z […]

Jeśli kiedykolwiek miałbym opublikować książkę o swoich osobistych doświadczeniach magicznych przedstawiony tutaj model byłby rdzeniem. Dlaczego? Ponieważ jest on krokiem w tył z samego środka rytualnych działań, krokiem wstecz względem instrukcji podanych w grimuarach lub drabinach neoplatonicznych lub kabalistycznych sfer istnienia – i wypełnia istotną dziurę, którą odnajdujemy w większości okultystycznych tradycji odkąd ustne przekazy przestały w nich niemal całkowicie istnieć. Oto, co ten model może zrobić dla nas: w krótkiej sekwencji ośmiu kroków opisuje proces tworzenia, angażowania, integrowania i ostatecznie zyskiwania z kontaktu z duchami. Niezależnie od tego w jaki sposób prowadziłeś działania z duchami, archaniołami, demonami, a nawet z twoim HGA - zdrowa i pozytywna relacja zawsze jest wynikiem tych ośmiu kroków.